onze tijd in Bourke

G’day mateys.

Het is een tijdje geleden dat we iets hebben geschreven, want ja, als je alleen maar in een supermarket aan het werk bent valt er natuurlijk redelijk weinig te vertellen.

Maar nu, na een tijdje Bourke te hebben geleefd, zijn we toch wel een beetje klaar voor een update!  Al valt hier weinig leuks te beleven, het is toch een hele belevenis. We zijn bijna dagelijks te vinden in de IGA en als we vrij zijn, is dat meestal niet samen. Dus erop uit gaan kunnen we niet echt.

Dus laten we dan ook maar beginnen gewoon bij het werk, voornamelijk de klanten. Je merkt namelijk toch best wat verschillen tussen de blanke Australiërs en de Aboriginals. Wat totaal niet onbegrijpelijk is.

De blanken zijn hier pas zo’n 200 jaar, dus alles wat hier veranderd is, is behoorlijk recent.  Als je in een dorp als dit leeft, merk je dat racisme nog behoorlijk leeft en dat het hier enorm 2 kanten op gaat. De blanken hebben een hekel aan de Aboriginals en de Aboriginals op hun beurt weer aan de blanken, dit is natuurlijk erg over 1 kam geschoren, maar het is wel iets wat we merken.
Wat we ook al geleerd hebben, is dat het een probleem is wat bijna onmogelijk te bevatten is. Het is ongeveer 50 jaar geleden dat de Aboriginals stemrecht kregen, dit betekend ook dat het pas rond deze tijd was, dat ze niet meer als “vee”gezien werden. De boeren moesten ze ineens gaan betalen alsof het mensen waren (de waanzin) en dus hadden ze geen werk meer. Ook zijn pas rond deze tijd de “opvoedkampen” een halt toegeroepen. Voor deze tijd werden alle Aboriginal kinderen van hun families gehaald, in opvoedkampen gestopt in de hoop Australië witter te maken en de Aboriginal cultuur “beter”te maken. Om ze in bedwang te houden werden ze naar steden of dorpjes gejaagd, kregen een huis en zwijggeld en werden ze eigenlijk maar aan hun lot over gelaten.  Om nog geen 10 jaar geleden een “sorry” te krijgen van de Australische overheid.
Dit is pas een heel klein deel van de geschiedenis en de problemen die de Aboriginals nu nog hebben ( hun levensverwachting is bijvoorbeeld ook maar ongeveer 50 jaar) snappen we dat er grote groepen zijn die over het algemeen gewoon boos zijn. Dit resulteert in wat haatdragender gedrag, wat weer haat opwekt bij veel blanke mensen.  En dat merkt je als je aan werk bent en als je jezelf in dit dorp bevind. De Aboriginals hebben over het algemeen een erg kort lontje tegen ons

vooral tegen mij (patty) want ik sta achter de deli dus ik kom meer met ze in contact.  Wat ik wel merk, nu ze me een beetje leren kennen worden ze steeds vriendelijker. Ik ben zelf ook wel nieuwsgierig naar hun historie en als er een keer tijd is, kon een collega misschien een gesprek regelen met een elder Aboriginal, die me misschien wat meer kan vertellen.

Van wat we gehoord hebben, komen de kinderen uit onstabiele gezinnen hier, er schijnt veel incest te zijn en veel huiselijk geweld. Dus dat de kinderen zich wat rebels gedragen kan je jezelf wel voorstellen. Er word veel gestolen, kinderen van nog geen 5 jaar slaan en duwen de beveiliging en slaan ruiten in. En met ongeveer 50 politie agenten op ongeveer 2500 bewoners, hebben ze nog geen tijd om op te komen dagen als je ze belt. Ook lopen ze rond met golfclubs, want dat is het enige wapen wat ze mogen hebben. Zo komen ze, als je savonds in je auto zit(Kerst wilde een keer op me wachten, een half uur) met z’n 10e naar je auto gelopen, golfclubs start klaar. Als je vraagt wat er aan de hand is, gaan ze met de golfclubs op je auto slaan. En er is niets wat je kan doen want het zijn maar kinderen. Dus dat is het verhaal hoe je weg gejaagd word door kinderen, die gelukkig niet hard genoeg kunnen slaan om je auto kapot te maken. Dus voor zo ver de ongezellig dingen. We zijn hier voor de rest wel helemaal veilig, echter klopt het blijkbaar wel dat je in de avond beter “thuis”kan blijven. We nemen al onze waardevolle spullen elke dag mee de IGA in, zodat als er iets gebeurd met het busje, we al ons geld, de laptops en alle papieren nog bij ons hebben.

Nou maken we ook veel leuke dingen mee. Zo hebben we al wat Nederlanders ontmoet (en belachelijk veel mensen met Nederlandse ouders). Er is hier een winkeltje met een soort café wat van een Nederlandse vrouw is. 

Waar we ook erg goed in zijn, is vogelvrienden maken! Zo is het onderhand elke ochtend een vrolijke, gevleugelde bedoening buiten ons busje en worden we zodra de deur open gaat, met veel gekrijs begroet en rennen de beestjes maar al te vlug naar de deur toe. Vogelzaad slaat dus blijkbaar goed aan. Onze voornaamste vliegkornuiten zijn een familie apostelvogels en drie kuifduiven. De apostels zijn al zo erg aan ons gewend dat ze zo je auto inspringen en op je hand zitten! De duiven zijn er dan altijd bij en rennen een beetje chaotisch achter elkaar aan terwijl ze mooie paringsdansjes voor elkaar doen. Heel romantisch allemaal dus!
Uiteraard besluit de enige apostel die we een naam hadden gegeven (Scruffy, door zijn warrige en kapotte veren), kapot te gaan tijdens ons verblijf op de camping. Het beessie stond al onderaan de pikorde, en door zijn uiterlijk was het eigenlijk al te verwachten! Moge hij nu verblijven in het bijzijn van de andere 11 apostelen in de eeuwige jachtvelden.

Naast onze bus zit ook het prachtige prieeltje van een gevlekte prieelvogel. Dit gevogelte houdt er van om herrie te maken (verassing!) en allerlei meuk te verzamelen om de vrouwtjes mee te lokken. Dit individu is duidelijk gericht op wit, grijs en groene accenten. Bij de fotos kunnen jullie zijn prieel aanschouwen! Dagelijks zijn er veel vrouwen die bij hem langs komen en dat gaat gepaard met veel geluidsimitaties, van bijvoorbeeld de zwarte wouw (waar het hier van stikt!) en pakt hij zijn meest prachtige groene steen om vervolgens aan de vrouwelijke bezoekers te laten zien terwijl hij een “mooi” dansje uitvoert. Deze groene steen lijkt duidelijk zijn favoriet, want hier rent hij dagelijks mee rond en ligt in het midden van zijn prieel!

Voor de rest mogen we hier in Bourke met regelmaat de mooie raafkaketoe aanschouwen, vliegen erzulke grote groepen naaktoogkaketoes over dat het geluid oorverdovend is, en komen er regelmatig rose kaketoes over gevlogen. Die zitten schijnbaar met honderden in de tuin van een collega. En hij zou geen echte Australiër zijn als hij niet zou zeggen dat hij dat verschrikkelijk irritant vind.
 Ook stikt het hier van de zwarte wouwen,die komen op de roadkill en de dode huisdieren van mensen af.
We hebben laatst een enorm winderige dag mee mogen maken, waarbij het zand je om de oren vloog (de ramen konden niet open want alles was meteen bedekt met zand) en toen kon je de wouwen heel leuk zien “spelen”met de wind. Het vliegen ging alle vogels eigenlijk wel vrij moeilijk af die dag.

We zullen jullie bij deze update trakteren op enkele foto’s die hier bij de camping gemaakt zijn, maar we gaan nog zorgen dat we samen een dagje de tijd hebben om Bourke (en wat andere vogels) op de foto te zetten.
Om jullie vast een idee te geven: Bourke is erg klein en staat vol met van golfplaten gebouwde huizen, de ramen regelmatig bedekt met hout en de voetpaden vol met glas.
Nu breekt bijna de tijd aan om deze camping vol grijze mensen te verlaten en ons weer in de wereld van de jonge mensen te storten. Na nog 1,5 week werken kunnen we weer verder reizen! Waarheen is nog onduidelijk, gezien we eerst even de auto moeten laten nakijken voor wat kleine kwaaltjes. Maar onze ogen zijn gericht op Alice Springs en Darwin! En lange weg te gaan, dus jullie zullen snel meer horen!
Oh en voor wie misschien een betere route in gedachte heeft, alle tips zijn welkom! 

Goodziens!