blue mountains.

Na onze twee weken in Collaroy was het dan daadwerkelijk tijd om Sydney te verlaten.We zijn door een bewoner van het hostel heel fijn geholpen met onze 2e batterij en alles wat er bij moest. Veel winkels langs geweest om uit te zoeken wat het goedkoopst was en die middag aan de slag om alles erin te zetten. Dit was met een middag gedaan dus toen waren we helemaal klaar voor vertrek.Wel waren te laat geweest met het bestellen van een tag, een apparaatje wat automatisch toll betaald, dus we moesten nog ongeveer 2 weken in de buurt van Collaroy blijven om deze op te halen. We hadden meteen het idee dat we dan maar net zo goed de blauwe bergen even konden gaan bekijken.  Met het busje grotendeels op orde vertrokken we richting Katoomba, de grootste “stad” in de blauwe bergen. Onze stoere Toyota kwam uiteraard zonder problemen de steile hellingen op en al snel konden we genieten van het prachtige uitzicht. Bovenop de bergen kon je kilometers ver kijken en zag je in de verte de goud kleurige kliffen in het prachtige contrast met de groene bomenlaag.
De weg naar Katoomba is een slingerende weg, wat het natuurlijke habitat is van de zo geheten “Truckus Giganticus”, beter bekend als de gigantische vrachtwagens. Deze joekels razen aan alle kanten langs je en rijden dan ook vaak harder dan de meeste autos op de weg!

Eenmaal aan gekomen in Katoomba hadden we onze aandacht al gelijk gericht op de borden die ons in de richting van de “three sisters” stuurde. Een uitzicht als dat konden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. We baande ons een weg door de talrijke Chinese toeristen en deden onze ogen tegoed aan het langgerekte landschap, wat waarschijnlijk een blijvende indruk achter zal laten. Op een prachtige heldere dag als die kon je tot aan de horizon kijken en enkel de groene bossen, gouden bergen en de blauwe gloed zien. Het is ons nu ook gelijk duidelijk waarom men het de blauwe bergen noemt! In de verte hoorde je het gekrijs van de “oh zo elegante” kaketoes en zag je ze in de diepte als kleine witte stipjes heen en weer vliegen.

Na een wandeling op de kliffen van de Jamison valley was het tijd om maar eens een kamp op te slaan. Na even zoeken viel ons oog op een kamp genaamd Blackheath glen reserve. Dit lag in de megalong valley waar je, jawel, via de megalong road komt. Een slingerende en steile afdaling verder kwamen we aan bij het kamp midden in de vallei. Het was er prachtig, maar dat vervaagde helaas erg snel toen we er achter kwamen dat het in de vallei s'nachts ijs en dan ook ijs koud word! Sydney was tot op heden warm maar hier in de bergen leek het een geheel ander klimaat, ijskoude nacht en een bloedhete zon. Met bibberende beentjes kropen we de volgende dag uit ons bussie. Na een verrassende verschijning van een oud collega van Kerst (kleine wereld blijkbaar) vertrokken we, opzoek naar een hopelijk warmer kamp!

Een paar dagen later waren we op weg naar een canyon wandel route bij Evans Lookout wat de enige canyonwalk in de blauwe bergen is. We begonnen bovenaan de vallei en via een bijna eindeloze trap van rotsblokken daalde we af naar de bodem van de canyon. Echt een geweldig landschap wat hoe verder we de canyon in gingen steeds meer variërend werd. Onder in de canyon liepen we langs waterstromen die al miljoenen jaren het steen weg slijten en waren we omringt met regenwoud. Deze route ging op en neer en hoe hoger je ging, hoe droger het landschap werd. Toen we een paar uur in de vallei hadden gelopen, kwamen bij het eind van de route aan. We kunnen je wel vertellen dat die bijna eindeloze trap naar beneden, helemaal eindeloos leek toen we weer naar boven moesten. Ongeveer een half uur aan trap lopen ( en dan klaagde men al over de trappen in ons huis) en meerdere keren denken “Oh, dit is het laatste stukje” om vervolgens verrast te worden door een nieuwe serie treden, kwamen we eindelijk boven aan. Hier werden we nog even beloond met een heel mooi uitzicht op de Grose valley, vanuit een paar mooie uitkijkpunten. Toen was het toch echt tijd om een slaap plek te zoeken.  

We vonden een betaalde kampeerplek waar je lekker warm kon douchen(een van de betere douches die we in tijden gehad hadden) en je was kon doen. Er was ook een keuken binnen, wat de volgende dag erg handig bleek, aangezien het die dag de hele dag heeft geregend. We zijn hier in totaal 2 nachten gebleven om vervolgens weer terug te gaan naar een kampeerplek naast de weg. Onderweg naar deze plek gingen we nog even langs Katoomba voor boodschappen. Onderweg zag ik al mooie wolken tussen de bergen, aangekomen bovenin Katoomba zagen we die wolken heel duidelijk. Er zat maar 1 ding op: voor het boodschappen doen eerst even langs de three sisters. Daar was de laaghangende bewolking duidelijk te bekijken en daar zijn natuurlijk weer even wat foto’s gemaakt. Toen was het toch echt tijd voor boodschappen en de kampeerplek. Hier bleef het redelijk warm en was het vrij schoon. We zijn hier 2 nachten gebleven, want het was dicht bij een grotere stad waar we zijn moesten.

Onze tag nog steeds niet binnen en toen bedachten we dat we eigenlijk best  naar de Jenolan caves konden gaan. In de middag, na het eindelijk op orde maken van het busje, trokken we weer wat verder de bergen in. We hadden op ongeveer de helft van de route een kampeerplek gevonden, vlak bij Mount Victoria,op de Mount York rd. Toen we hier aankwamen viel het ons meteen op hoe gezellig de kampeerplek eruit zag. Zo gezellig, bleek later, dat we de caves maar over hebben geslagen en hier zijn gebleven. Dat heeft ons toch zeker $100 bespaard. Het had bijna iets festival-achtig, met tentjes overal en nergens. We gingen meteen naar het uitkijkpunt wat in de buurt zat, om hier al snel afgeleid te raken door een geluid...

Gefluit van een vogel waarvan we niet hadden verwacht dat we die in het echt zouden zien. Een Liervogel (https://www.youtube.com/watch?v=VjE0Kdfos4Y  )zong zijn uitgebreide lied om de vrouwtjes te verleiden. Heel blij dat we deze gehoord hebben vonden we dat we hem toch ook even moesten zien. We zijn het bos in gelopen om hem te zoeken. Dit bleek nog niet al te makkelijk, aangezien ze goed gecamoufleerd zijn. Uiteindelijk zagen we de veertjes bewegen terwijl hij aan het baltsen was. Het zijn we redelijk bange vogels dus we zijn er met een redelijke afstand achteraan gelopen. Ook hebben we ons best gedaan er een foto van te maken, maar dat bleek nog behoorlijk lastig. Wel zijn we nog steeds heel blij dat we er een paar gehoord en gezien hebben. Dit was niet de enige vogel die we hier tegen kwamen. Er zaten hier behoorlijk wat bekende en minder bekende vogels. We hebben vriendjes gemaakt met wat kookaburra’s en wat hele bange Currawongs, die als een soort bange kippen rond aan het rennen waren. De kookaburra’s kwamen zowat naast je zitten als ze dachten dat je eten had,terwijl de Currawongs voornamelijk druk waren met het vernietigen van de vuilniszakken. De inhoud heeft meerdere malen rond het busje gelegen.  Ook hebben we hier onze eerste wallibi’s gezien.

Na de liervogel-jacht  was het tijd om nog even gehaast te koken en toen lekker het bedje in te kruipen. We zijn deze dagen tot de conclusie  gekomen dat de winter er toch echt aan komt, het werd met de nacht kouder. Wel hadden we al snel heel leuke mensen ontmoet, die ons met van alles en nog wat wilde helpen. Ook kwamen we via hun te weten dat het meer een klimmers kampeer plek, we hebben dan ook vaak de vraag gehad of we klimmen.  Ze vroegen zich af of wij misschien wilden leren klimmen, een kans als dat konden we natuurlijk niet laten liggen. Zodra de tijd rijp was en we allemaal tijd hadden, zijn we onder Bardens' lookout naar een rotswand gelopen. Ze hebben beide eerst geklommen, maar toen was het toch echt tijd voor ons. Kerst was als eerst aan de beurt en Patty voor het zekeren (met wat hulp).

 Vanaf beneden leek de 26 meter hoge klif niet eens zo hoog, maar hoe hoger je kwam veranderde die mening toch wel heel snel. Na een eerste spannende klim, die voor de elvis bibbers zorgden, was het tijd de rollen om te draaien. Eens kijken hoe stoer Patty nog was, na fijn vanaf de grond te hebben kunnen lachen. Het eerste stukje ging prima, maar als snel bleek dat we beide op hetzelfde punt vast zaten en even niet meer verder konden. Na veel moeite en voldoende hulp vanaf de grond is het ons beide gelukt voorbij dit punt te komen, waarna alles een stukje makkelijker zou worden. De rest van de wand was prima toen (al ging het wel een beetje duizelen toen we ineens over de bovenrand de vallei in keken) en al redelijk snel konden we weer naar beneden. Kerst  had moeite met het principe “zitten in het harnas”en klom eigenwijs naar beneden. Ondertussen moest hij wel weer alle haken eraf halen, dus hij kon niet zo makkelijk naar beneden abseilen. Patty had het makkelijk met naar beneden gaan, die hoefde niks terug te hangen dus kon vrolijk naar beneden springen.

Dit spannende avontuur vond plaats nadat we al 4 dagen op deze camping waren, de tag was inmiddels binnen dus we zijn in de middag richting Collaroy gegaan.  Hier mochten we gelukkig gratis op de parkeerplek staan en gebruik maken van de keuken en douche voor 1 nachtje. Stiekem hebben we hier 2 nachtjes van gemaakt, want er was nog genoeg te doen in buurt, incl. wat extra werk aan het busje.

Het mocht even duren voor we weer internet hadden, het kan hierna ook wel weer even duren, maar jullie zijn weer helemaal op de hoogte! Wij gaan in ieder geval de zon maar eens opzoeken, want die kou is zo wel mooi geweest.

Oh en onze excuses, we hebben alleen nog een before foto van de bus. Die after  komt er aan, beloofd.

Goodziens!