onze weg richting Perth

Na ons verblijf in Carnarvon besloten we nog een stukje terug omhoog te gaan naar de Blowholes. Dit waren gaten in de rotskust waar de golven dusdanig tegen aan slaan waardoor het water met een kracht omhoog via de gaten word gespoten. Je zou het niet zeggen hea, met zo’n naam. Eenmaal daar aanschouwde we een ruwe zee die lekker aan het klotsen was tegen de rotskust. Een diep bulderend geluid kwam vanaf de rotsen. Na verder onderzoek bleek dit de blowhole te zijn! Elke keer als het water via de gaten naar bovenkwam begon de grond een paar seconden van te voren diep te brullen. Je kon dit zelfs voelen via de rotsen. Het was een geluid waar je bijna bang van zou worden! Alsof een tijger tegen je staat te brullen. Het water spoot soms tot wel twintig met de lucht in!
We reden door naar het kampeerplekje, gezien je daar erg goed kon snorkelen. Hier hebben we in erg ondiep water (voorzichtig) langs het koraal gezwommen en werden we achtervolgd door een groep erg nieuwsgierige vissen! Deze donders waren zo benieuwd naar ons dat je ze soms bijna per ongeluk een oplawaai met je flippers gaf. Ook troffen we hier veel murene’s, boze kleine zwarte visjes en felgekleurde zee slakken aan! Het was een rustig plekje om even de middag door te brengen in het kraakheldere blauwe water.

Vervolgens zette we onze reis voort richting Gladstone, een strand aan de beroemde Shark bay! Hier Hebben we de dag besteed met het klimmen op de zwaar beschadigde jetty (waar het erg werd afgeraden om op te gaan) om hopelijk een doejong te spotten! Helaas, helaas, de koeien van de zee weigerde zich gedurende dag te laten zien en geloei hebben we ook niet gehoord. Volgende keer beter! Bovendien had ik mijn harpoen toch niet bij me. Wel hebben we wederom van de alsmaar schijnende zon genoten en een zoute douche genomen (grond water is natuurlijk zout). Het was een douche die aan een grondwater pomp zat en zo de hele dag maar water naar buiten spoot. Dit hadden ze “super slim” gedaan via een zwarte leiding, die natuurlijk bloedheet werd. Dus pas aan het eind van de dag was het water afgekoeld naar heet in plaats van kokend met de intensiteit van duizend zonnen.

De volgende stap zou Denham worden en het veel bezochte monkey mia (geen apen aanwezig, ook geen mia’s. Wat het dan ook zouden mogen zijn.). Denham zelf was een gezellig dorpje wat op een flinke heuvel aan de kust was gebouwd. Een typisch kust dorpje met een jachthaventje en zoals elk kleine dorpje in Australia befaamd, een peperdure locale super markt! Deel van de charme natuurlijk!
Monkey Mia is bekend om hun wilde dolfijnen die regelmatig de kust bezoeken om te foerageren en een kleine vissnack van de rangers te krijgen. Na wat gewacht kwamen ze gezellig langs zwemmen om met hun nieuwsgierige oogjes je aan te kijken. Erg leuk om ze van zo dichtbij te zien! Ze bleven niet te lang plakken want er moest vis word bejaagd! Soms schoten ze als een torpedo door het water achter een vis aan, wat voor een interessante show zorgde. Onder het genot van een koffietje zaten we aan de spierwitte stranden omringd door palmbomen. Klinkt erg typisch tropisch!

En dan nu! Kalbarri! Wederom een kustdorpje, wederom een IGA die niet weet wat acceptabele prijzen zijn en wederom een prachtige kustlijn met reuzachtige rotswanden. Maar dat was niet waarom we naar kustdorpje nummer 101 zijn gegaan! We zijn er om naar het kalbarri national park te gaan. Want, jawel, gorges. Altijd gorges! Je zou er bijna moe van worden? Maar toch, het was een onvoorstelbare plek! Voordat we naar kalbarri national park gingen brachten we de nacht door op een grote paarden boerderij met een keuken die verzadigd was met red back spinnen (de naaste familie van de zwarte weduwe). We hadden gekookt, dronken en biertje en gingen de bus in om een filmpje te kijken. Althans, dat was het plan. Maar al snel merkte we op dat we niet alleen in de bus waren. Tientallen kleine kevertjes liepen over het plafond. Van tientallen klom het aantal spontaan erg snel, dus besloten we even een kijkje buiten de bus te nemen. Zoete invasie. Het was alsof de Duitsers Nederland weer binnen vielen. Honderden (misschien we duizenden) van de kevers kropen over de bus en kwamen via alle gaten de bus binnen. Een ware zwerm waardoor we bijna dachten dat het het einde der tijden zou zijn. Dit bleek niet het geval. Het waren namelijk canola kevers die toevallig net uitgekomen waren en wederom “toevallig” onze bus als eerste tegen kwamen om even lekker op te chillen. Gelukkig kregen we van de eigenaar van de boerderij een bus vergif zodat we de ongewenste bezoekers even goed konden vergassen. Ahum. Dit alles wel nadat hij eerst dacht dat we ons aanstelde, tot hij eenmaal bij de bus was en zei “dit heb ik in al m'n tijd hier nog nooit gezien!”. Zo konden we na een paar uurtjes onze rust weer voort zetten.

Op de weg naar het park kwamen we een verassing tegen. Midden op de weg zat het beessie die ons al maanden ontglipt was! De thorny devil! Dit kleine hagedisje loopt alsof hij van hout gemaakt is en is bedekt met gemeen uitziende stekels die daadwerkelijk scherp zijn. Het arme schepseltje zat zich met zijn stomme kop op te warmen op het asfalt. Na wat foto's gemaakt te hebben gaven we hem dus een iets beter plekje om deze zon aanbiddende capriolen uit te halen.
Eenmaal bij de start van onze wandeling vertrokken we vanaf een uitkijkpunt op de rand van de gorge. Hier liep je over de rug heen en volgende je zo de rivier die zich daar in de diepte bevond. Het water verschilde van blauw tot fel groen! Na wat kilometers bovenop de rand gelopen te hebben begonnen we aan de aftocht de gorge zelf in, waar we verwelkomd werden door velen zwarte zwanen en hun kleine donsballetjes. Nouja klein.. relatief dan. We liepen langs de rivier voor wat kilometers waar we onderweg langs kleurrijke rotsen kwamen terwijl de adelaars boven je vlogen. Waarom naar de grand canyon gaan als je naar kalbarri kan! De wandeling was in totaal tien kilometer en elke meter hiervan was adembenemend!
Eenmaal aan het einde van de wandeling kwamen we boven langs het zogenaamde “natures window” waar je een prachtige cliche foto kan maken van het natuurgebied (enorme groepen aziaten die voort stromen uit touringcars doen dit ook! Jahoe) gezien dit deel van de wandeling ook tevens de start is van de hike en menig mens dus hier er al een einde aan bakt.
Dussss een cliche foto verder vertrokken we met de pracht van kalbarri in ons achterhoofd!

Perth wacht op ons! De volgende dag reden we in 1 ruk door naar Perth om ons te vestigen voor de komende 2 weken in het luxe fremantle village. Een fijn caravan park in de stad fremantle die zich zo’n 20 km onder Perth bevond. In onze twee weken hebben we genoten van Fremantle en zijn oude en artistieke looks en cafe’s! Hier zouden we wel langer willen blijven! Perth zelf daar in tegen is voor ons een te drukke bedoening en dus besloten we dat maar verder te verkennen na onze drie maanden eieren rapen. Dit geldt ook vol Rotnest eiland, wat ook zal moeten wachten tot na het werk! Dus dit zal geen vaarwel voor Fremantle/Perth zijn!
Morgen vertrekken we naar Kulin voor ons werk, welliswaar met een zwaar hart gezien Fremantle toch wel echt een hele fijne plek is... Maar geld verdient zichzelf niet. Dus ja, kijk maar vast vooruit naar onze eerste update over het aankomende werk en de heroische daden van het  eieren rapen!

Tot snel volk! En vergeet onze foto’s niet te bekijken!

Goodziens!