Tas-mania

Na het werk was het tijd om naar Tasmanië te gaan! eindelijk. Het duurde een paar dagen voor we bij Marnix waren, de nacht voor we naar de boot gingen was dan ook een korte. Hierdoor vielen we bijna in slaap op de boot en was de bootrit erg saai (bier was de troost). Met uitzondering van 1 ding: we zijn onze oude trouwe reisgenoot tegen gekomen. wie we bedoelen? de bus natuurlijk. Voor de boot weg ging stonden we op het dek, te genieten van de mooie smoglaag rondom Melbourne, toen we weer eens het grapje maakte: kijk onze bus! Na een 2e blik te hebben geworpen op het busje, kwamen we tot de conclusie dat het hem echt was. Op de boot en onze eerste nacht hebben we dan ook met de huidige eigenaren van het busje doorgebracht, erg gezellig!

Daarna was het toch echt tijd om onze eigen reis te beginnen, en wat was dat mooi! Tasmanië heeft, voor zo'n relatief klein stukje aarde, heel wat variatie in natuur. 1 ding wat je blijkbaar wel overal kan vinden zijn watervallen. in het noorden heb je veel regenwoud gebieden, met hoge varens, veel mossen en allerlei bomen. Heerlijk beschut wandelen was dat! en dat is ook wel nodig, aangezien de zon hier nog wat agressiever is dan op het vaste land ( het noordelijke eiland) verbrand je zelfs op een bewolkte dag nog. Hier hebben we dan ook goed gebruikt van gemaakt, veel wandelingen( die eigenlijk allemaal naar een waterval leiden) kunnen maken en goed gebruikt gemaakt van veel gratis kampeerplekken. Heerlijk was dat! we hebben zelfs nog een avond in de tuin van een oud stage-genoot(van mij, Patty, ja ik weet het, zo verwarrend dat we beide verhalen schrijven) geslapen. Ze was op een huis ( en de bijbehorende dieren) aan het passen, toevallig via facebook gezien dat we beide op Tasmanië waren en ja.. waarom dan niet even afspreken? Ook al hadden we op de stage amper met elkaar gesproken, blijkt dat het best een goede reden is om af te spreken, als je beide aan de andere kant van de wereld zit. na een gezellig dag en ochtend was het toch echt tijd weer door te gaan.

Op naar de oostkust! na een paar dagen en wat tussenstops om wat watervallen ( ja.. echt, met die watervallen hadden we het wel gehad, die wandelingen er naartoe bleven het waard) en wetlands te zien, kwamen we aan bij bay of fires. Een mooie camping recht naast de kust. Hier hebben we dan ook een dagje extra doorgebracht, om over de rode rotsen te klimmen en, al hadden we het niet verwacht, in de wilde zee te kunnen zwemmen. Hier hadden we wel heel wat langer kunnen blijven, maar helaas.... Tasmanië heeft meer te bieden dan dit, dus we moesten weer verder. Op naar wineglass bay!

Dit was wel echt een erg drukke toeristische hotspot.. maar we begrepen wel waarom. Het was erg mooi. De eerste dag zijn we alleen naar de look-out gelopen, wat al heel wat omhoog lopen was... de 2e dag besloten we de berg te bewandelen die hier naast lag. Daar kwam de echte uitdaging. na het het klauteren over het ijs op mt Kosciouzko had ik blijkbaar wat meer hoogtevrees ontwikkeld dan ik dacht. Nou vind ik het altijd al wel wat zenuwslopend, op zo'n berg... maar als de wanden dan ook nog een stijl en glad zijn... dan heb ik het blijkbaar gehad. Deze keer konden we gelukkig zonder sneeuw of ijs de berg op, want het was zomer en heerlijk weer. maar het was alsnog vrij stijl en de stenen hadden niet bepaald veel grip bij de eerste klim. Toch maar doorzetten.... tijdens het 2e stukje klimmen besloot ik af te haken, het zou alleen maar erger worden. Erg teleurgesteld in mezelf liepen we terug ( marnix en kerst zo lief om toch mee te gaan) richting de auto. Toen we de ergste klim naar beneden hadden gehad besloot ik dat het eigenlijk allemaal wel mee viel en ik mezelf maar even niet zo moest aanstellen. Dus ja.. omdraaien, niet meer nadenken en gaan met die banaan. Dat het erger werd was geen grap.. Echter werden de rotsen steeds minder glad en had je steeds meer groeven om in te "klimmen" dus het viel achteraf allemaal nog wel mee. De top bereikt, de berg bedwongen, en op de terugweg bleek het echt allemaal wel mee te vallen.. Behalve dan dat ik mijn knie goed overbelast had. Dit zou ook een beetje de toon zetten voor de rest van onze trip door Tasmanië. De kniepijn kwam elke langere wandeling terug en ik moest het erg rustig aan doen. wandelen zouden we blijven doen, maar dan korter en/of trager.

Al met al hebben we aan de oostkust voornamelijk gebruik gemaakt van het mooie weer langs de zee, waar we vaak in gezwommen hebben. Na een bezoek aan Hobart, wilde we toch echt naar het westen. Of toch niet! Eerst even naar de Tasman national park naast Hobart! Hier gingen we heen voor Cape raoul. Een prachtige kaap bestaande uit pilaren van dolomiet. na een paar uur wandelen kwamen we aan bij de punt van de kaap. De wind was....onvoorstelbaar. We waaide bijna weg! Letterlijk. Het uitzicht was echter geweldig, en het was een uniek gezicht om steen in deze vormen te zien. tot wel honderd meter hoog torende de pilaren uit de zee! Zeker de wandeling waard! Hierna was het toch echt tijd voor de westen...

Helaas waren alle wandelingen in het mooiste national park afgesloten vanwege bosbranden, we konden nog wel naar het mount field national park. Daar hebben we de eerste dag meteen een 2-3 uur wandeling gedaan. en dat was maar goed ook, de volgende dag zaten ook hier alle wandelingen dicht vanwege bosbranden. we waren nog net buiten gevaar, maar zagen de helikopters hele dagen overvliegen. De wandeling die we op dag 1 wel hebben gemaakt ging natuurlijk weer naar verschillende watervallen.. Weer eens wat anders dachten we. Hierna was het tijd voor de highlight van tasmania: lake st claire en cradle mountain national park. We begonnen bij lake st claire, met een mooie wandeling die toch wel een uitdaging bleek voor mijn knie. maar ach, we hebben het gered. Ondertussen erg mooie landschappen gezien, van schaars begroeide heuvels tot stukken vol met eucalyptus. Dit leek een beetje het thema van het noordwesten en zouden we rondom cradle mountain ook nog veel zien.

Eenmaal bij Cradle mountain werd het weer nogal...Grouw. Koude nachten (0 graden) en constante regen maakte ons verblijf aanzienlijk minder aangenaam. In de avond gingen we naar de Devils @ cradle. Dit was een opvang en fok programma voor tasmaanse duiveltjes! Een geweldig gezicht om ze zo lekker fanatiek bezig te zien met stukken kangoeroe. En wat een lawaai! ze zijn nogal moeilijk te spotten in het wild, maar dit was op zich al een goede ervaring. Zo zagen we hoe de kleine donders met elkaar en hun voedsel omgaan. We besloten op een latere datum terug te keren naar Cradle mountain, zodat we die met beter weer konden beklimmen. Zo spendeerde we even wat dagen in Burnie, langs de kust, om vervolgens weer terug te rijden naar de bergen!

Eindelijk! Beter weer! Met volle moed begonnen we aan de grote klim... En het was inderdaad een flinke klim! De berg zat 50% van de tijd met zijn hoofd in de wolken, wat een mythische uitstraling had. Al snel werd de klim steiler en uitdagender. We moesten klimmen over grote rotsen en over verticale wanden! Een erg interessante ervaring! Veel andere klimmers keerde om vanwege de klim... het zag er ook intimiderend uit! Na een korte zenuwinzinking van Patty (JA NU SCHRIJFT KERST WEER!) konden we weer verder en klommen zo over de eerste twee pieken heen. Wat een uitzicht! Zo hoog waren we zelden geweest. De berg had een ruige look die net als cape raoul voornamelijk uit dolomiet pilaren bestond. Heel wat geklauter verder waren we er dan eindelijk. Het hoogste punt van Tasmanië! Even van het uitzicht genieten en dan weer de zelfde route naar beneden. Maar het landschap zorgde er voor de elk stukje weer net op een schilderij leek. De klim was het dubbel en dwars waard.

Nu kwam onze tijd in Tasmanië tot een eind... We bezochten de " nut"  nog, een groot plateau bij het dorpje stanley. Hier op vonden we een enorme kolonie aan stormvogels die in de grond nestelde! Een makkelijk wandelingetje om de reis af te sluiten.

Zo reden we de boot weer op... naar de vaste land!